حدود یک و نیم سال است که پیدایش ویروس جدیدی به نام کووید ۱۹ همه شئونات و عرصه‌های حضور را درنوردیده و با تبعات سنگینش زندگی نوع انسانی را وارد مرحله جدید و بی‌سابقه‌ای کرده که هنوز نتوانسته‌ایم همه جوانب آن را دریابیم؛ چرا که فعلاً درگیر رفع و رجوع خود ویروس هستیم و تبعات یک به یک ظاهر خواهند شد.

کرونا چیست؟ من به کرونا از آن منظر که دخیل در زندگی من است و بخشی از فرایندهای فکری مرا درگیر کرده می‌نگرم. در یک کلام کرونا آرزوی زندگی انگلی ما آدم‌ها بوده که محقق شده است. راحت‌طلبی به شدیدترین شکل و کثیف‌ترین صورت، دورکاری، خوابیدن در خانه، دریافت حقوق و کمک‌هزینه معیشتی، اسراف شدید آب، استفاده بی‌وقفه از مواد ضدعفونی‌کننده با رؤیای بهشت گندزدایی شده، نفرت از همه چیز و همه کس، ماسکه کردن چهره و در نهایت چندش از لمس واقعیتی به نام انسان!

غافل از اینکه حق حیات و حق زنده ماندن نسبت عکس دارد. هر قدر تصرف ما انسان‌ها در حوزه زندگی بیشتر شده و حضورِ ضروری و لازمِ دیگران به حداقل رسیده، به همان میزان از عوامل حامی حیات و عناصر تقویتی فاصله گرفته‌ایم.

رفتار چندگانه این ویروس که رسماً به صفت جایگزین اسم؛ منحوس از او یاد می‌شود خبر از وجه انتقامی میکروب‌ها می‌دهد. میکروب‌ها پس از چند دهه و سده تار و مار شدن و حذف از زنجیره حیات، این بار در هیئت یک ذره ناچیز بازگشته‌اند تا حال بشر ناسپاس را سر جا بیاورند.

اما بشر مغرور، خیره‌تر از این حرف‌هاست که به سادگی میدان را خالی کند یا دست‌کم اجازه همزیستی به خلایق دیگر بدهد و همچنان بر سر آن است که دفع شر بکند بنابراین راهکار موقتی و ناگزیرِ دفاع پیش گرفته؛ تا با دورکاری خوش بگذراند و در تعطیلات به ریش این ذره حقیر بخندد.

اما نظام جهان به کار خویش است به قاعده مشهور بچرخ تا بچرخیم!

کرونا هم زنده است. او هم در مجاورت علم و فناوری یعنی دوز و کلک انسان‌ها، آب‌دیده شده و امروز قوی‌تر از دیروز آمده و همچنان دست بالا را دارد. پیدایش کرونای جدید هندی و از پس آن هلندی، رومی و فرنگی همه تأکیدی بر این حکم است که دوران بزن دررو تمام شده و دیگر این ذرات نیستند که تکثیر شده بلکه رفتار یورشی الگوبرداری و فراگیر شده است. شاید اعلامی نمادین از این حقیقت که نباید کوچک‌ترها را ناچیز شمرد. اما مسئله اصلی در بعدی دیگر رخ می‌نماید که ما با کرونا مشکلی نداریم! اگرچه این ادعا به ظاهر غیرمنطقی بیاید ولی حقیقت این است که ما کرونا را پذیرفته‌ایم گو اینکه وضع را مختل کرده اما به نفع قشر انگلی است که سطح وسیعی از جامعه جهانی و فراتر از آن بخش اعظمی از تفکر ما را فراگرفته است با آپشن‌های آرزوی خواب، تماشای دنیای جذاب مجازی، حذف محدودیت ترافیکی در استفاده از ماشین تا دم مرگ، دریافت حقوق مازاد برای استراحت و سر کار نرفتن، بی‌مبالاتی عمومی و از سویی ایجاد حس ترحم و توقع مدام و مدام از مسئولان. جالب اینکه راهکارهای مقابله را نیز پیشتر بدست آورده و شرایط ناهنجار پیش آمده تازگی چندانی ندارد. توسعه جهان مجازی و فرو رفتن در خلوت تنهایی یک‌نفره و نبود ارتباط با همنوع و تغییر تعریف نیوتنی کار به فعالیت ذهنی اعم از بازی رایانه‌ای و چت‌های گروهی، نه تنها حاصل کرونا نیست بلکه پیشتر اندیشیده شده و وجود داشت. کرونا صرفاً تیر آخر را به هدف زد و بهانه رسمی برای استفاده از آن‌ها را فراهم آورد.

اما برای مدیران کلان جهان اعم از فروشندگان، دلالان و سیاست‌بازان نیز هیچ عاملی چون کرونا توان حفظ شرایط و نهادینه کردن رکود را ندارد.

با چنین توجیهی دور از ذهن نیست که دست‌هایی متحد با میکروب در کار باشد تا انسان مصرف‌گرای کاهل به بهانه وجود ویروس هر چه بیشتر درگیر این شرایط شود. پس به این زودی‌ها نه منتظر کشف واکسن که باید چشم به راه ظهور انواع مختلف و بومی شده ویروس کرونا از اقصی نقاط جهان باشیم.